در کشوری که مدت‌ها توسط دو رودخانه آن تعریف شده بود، باتلاق‌های باستانی عراق اکنون شاهدی دلخراش از ویرانی‌های تغییرات آب و هوایی هستند. با افزایش دما در طول سال ها، بارندگی و جریان آب به همین ترتیب کاهش یافت و معیشت کشاورزان آن به طور پیوسته ناپدید شد.
در یک بازدید اخیر، با کشاورزان گاومیش صحبت کردم که ناامیدانه در تلاش هستند تا به این منبع حیاتی زندگی بچسبند. هزاران سال است که باتلاق ها به عنوان راه نجات برای مردم این منطقه عمل کرده اند. اکنون رودخانه ها به نهرهای ساده تبدیل شده اند.
تحقیقات شورای پناهندگان نروژ نشان داده است که سال های متوالی بارندگی ضعیف و خشکسالی در عراق منجر به از دست دادن درآمد و معیشت کشاورزان شده و به طور فزاینده ای به کمک های غذایی متکی شده است. جوامع بی رحمانه مجبور می شوند تنها خانه هایی را که نسل ها می شناسند ترک کنند و راهی برای بازیابی کرامت خود در جای دیگر بیابند.
تغییرات آب و هوایی همچنین خطر تشدید ناامنی غذایی بومی در حال حاضر در عراق، سوریه و به ویژه یمن را به همراه دارد. در منطقه‌ای که قبلاً توسط یک سری بحران‌های جابه‌جایی تحت تأثیر قرار گرفته است، اثرات مخرب تغییرات آب و هوایی میلیون‌ها نفر را مجبور به فرار می‌کند، زیرا درآمدها از بین می‌روند و گرسنگی تجاوز می‌کند.
در شمال آفریقا، حدود 19 میلیون نفر ممکن است در 30 سال آینده از خانه های خود رانده شوند. ویرانی های ناشی از تغییرات آب و هوایی در شرایطی رخ می دهد که سال ها جنگ این کشورها و بسیاری از کشورهای دیگر در خاورمیانه و شمال آفریقا (MENA) را ویران کرده است.
آب و زیرساخت های کشاورزی در بسیاری از موارد به طور جزئی یا کامل تخریب شده اند و این کشورها را در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی آسیب پذیرتر می کند. اما گسترش بودجه سازگاری اقلیمی به کشورهای شکننده و متاثر از درگیری و تلاش‌ها برای رسیدگی به اثرات آب و هوا بر جابجایی‌ها عمدتاً در کنفرانس‌ها و موافقت‌نامه‌های قبلی تغییرات آب و هوایی سازمان ملل نادیده گرفته شده است.
این باید تغییر کند: کنفرانس جاری COP27 در مصر و نسخه بعدی در امارات متحده عربی در سال 2023 می تواند یک فراخوان بسیار دیرهنگام برای کشورهای شکننده منطقه باشد.
نیاز فوری به ایجاد برنامه‌های بلندپروازانه‌تر برای مقابله با تأثیرات تغییرات آب و هوایی بر افراد آواره و درخواست اقدامات قوی‌تر از سوی اهداکنندگان و رهبران بین‌المللی وجود دارد. منطقه MENA یکی از کوچکترین دریافت کننده های مالی آب و هوا در جهان است. در داخل منطقه، کشورهای متاثر از درگیری مانند یمن، عراق و سوریه برخی از کمترین مبالغ را از ظرف منطقه دریافت می کنند.
کشورهایی که کمترین گازهای گلخانه‌ای را منتشر می‌کنند، بیشترین آسیب را به خود اختصاص داده‌اند. تخریب های گسترده ای که آنها به دلیل درگیری متحمل شدند، گاهی اوقات توسط ائتلاف های نظامی بین المللی ایجاد می شد. با این حال، جمعیت های آسیب پذیر در این کشورها اغلب از کمک های مالی بین المللی حمایت کمی دریافت می کنند.
COP27 و COP28 به خاورمیانه و شمال آفریقا این فرصت را می دهند تا بر شمال جهانی فشار بیاورند تا به این رهاسازی پایان دهند. آنها می توانند این کار را با حصول اطمینان از اینکه جابجایی مرتبط با آب و هوا و تأمین مالی سازگاری آب و هوا برای کشورهای متاثر از درگیری در دستور کار این کنفرانس ها و اجرای برنامه های بعدی قرار دارد، انجام دهند.
همچنین یک مورد قانع‌کننده برای دولت‌های منطقه وجود دارد که از افزایش قابل‌توجه بودجه خسارات و خسارت حمایت کنند. در کنفرانس های قبلی آب و هوا، ثروتمندترین کشورهای جهان سعی کرده اند تامین مالی ضرر و زیان را از دستور کار خود دور نگه دارند. آنها مایل بوده اند که تغییرات آب و هوایی را به عنوان یک مشکل جمعی ببینند، اما از پذیرفتن مسئولیت هایی که در خانه آنهاست طفره رفته اند.
فشار فزاینده‌ای برای پرداختن به بودجه حیاتی برای ضرر و زیان در جریان مذاکرات COP 27 وجود دارد: تماس‌های جهانی بلندتر می‌شوند که توسط جامعه مدنی حمایت می‌شود و توسط ائتلاف رو به رشد کشورهای جنوب جهانی تقویت می‌شود.
آنها باید شنیده شوند، زیرا پیامدهای انفعال واقعی و ویرانگر است.
در سوریه، وبا به دلیل اثرات ترکیبی تغییرات آب و هوایی و زیرساخت‌های ضعیف آب و بهداشت در سراسر کشور شیوع یافته است. خشکسالی در سوریه به یک اتفاق عادی تبدیل شده است. خانواده های آسیب پذیر مجبورند بیشتر از درآمد خود را صرف آب و غذا کنند و آنها را به بدهی کشانده است. بدون آب و بدون غذای کافی، حتی آن تعارضاتی که می توان حل و فصل کرد در خطر بدتر شدن است. به دلیل سقوط بخش کشاورزی، مشاغل از بین رفته اند. در سرتاسر خاورمیانه، بانک جهانی تخمین می‌زند که کمبود آب می‌تواند باعث شود که اقتصادهای منطقه بین 6 تا 14 درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) خود را تا سال 2050 از دست بدهند.
کشورهای منا بیشترین ضرر را از تأثیرات آب و هوایی دارند. به همین ترتیب، آنها با تشدید مذاکرات خود برای حمایت از تأمین مالی قوی تر تغییرات آب و هوایی برای خسارات و خسارات و سازگاری با آسیب پذیرترین مناطق جهان، سود بیشتری خواهند داشت.
کنفرانس‌های آب و هوای سازمان ملل در سال جاری و سال آینده فرصتی برای ایجاد یک وحدت نادر و پیشبرد برنامه‌ای است که منافع منطقه را در اولویت قرار می‌دهد و در همبستگی با سایر کشورهای آسیب‌پذیر و شکننده برای تقاضای عدالت اقلیمی و بودجه عادلانه ایستاده است. کشورهای MENA باید برای اقدام قاطع در مورد نیازهای سازگاری منطقه و بحران‌های جابجایی که در سال‌های آینده با آن مواجه است، فشار بیاورند.
مخاطرات آنقدر زیاد است که نمی‌توان عقب نشست یا به لفاظی‌هایی با نیت خوب که توسط عمل پشتیبانی نمی‌شود، رضایت داد. جوامعی که در رنج هستند نمی توانند منتظر تحقق وعده ها در آینده باشند. با هر تابستان رکوردشکنی، با هر خشکسالی، با هر مزرعه متروک، تعداد بیشتری در منطقه به مشکلات جمعیت مناطق باتلاقی که به طور فزاینده ای خشک می شوند، رانده می شوند.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده موضع تحریریه الجزیره نیست.