در دو سال گذشته از همه‌گیری COVID-19، خسارت بخشی از زندگی میلیون‌ها نفر بوده است. در “چگونه آنها را به یاد می آوریم”، در مورد نحوه پردازش فقدان و چیزهای محسوس و ناملموس که ما را به یاد چیزهایی می اندازد که از دست داده ایم، فکر می کنیم.
وقتی مادربزرگ که مرا بزرگ کرد درگذشت، میز ناهارخوری، صندلی، کلبه و گاری چای او را به ارث بردیم. پس از رانندگی در سه ایالت در یک حمل‌ونقل اجاره‌ای، او ما را از آپارتمانی که با پدربزرگم که اخیراً فوت کرده بود، که سه ماه قبل فوت کرده بود، برد و ما را به خانه‌ای که مالک آن بودیم برگرداند. ساخته شده با فرزندان خودمان
یادم نمی‌آید این آلونک بزرگ را در خانه‌ای که در آن بزرگ شدم، کجا گذاشتیم. وقتی سعی می‌کنم، به نظر نمی‌رسد که در اتاق ناهارخوری کاشی‌کاری شده و کاغذ دیواری در مرکز خانه مناسب باشد. با این حال، مکان دقیق سبد چای و میز را به خاطر دارم. خنده دار است که چه چیزهایی را فراموش می کنیم، چه چیزهایی را در طول سال ها از دست می دهیم و چه چیزهایی را به یاد می آوریم.
یادم می آید از سفری به مرکز شهر بوستون با یک دوست و پدر و مادرش به خانه آمدم. پدرش مدیر برق یک فروشگاه بزرگ بود. برای دیدن پنجره های تعطیلات رفتیم. هر نمایشگاه یک موضوع کریسمس فوق العاده داشت. سرویس غذاخوری عصر تحویل داده شد. من در آن زمان 12 یا 13 ساله بودم. یا 15 سالش بود؟ یادم نیست، اما می دانم که اشتباه می کنم.
وقتی من نه ساله بودم خانواده ام به اولین خانه پدربزرگ و مادربزرگم نقل مکان کردند. در آن زمان، در آپارتمانی که قبلاً در آن زندگی می کردیم، فقط یک آشپزخانه با میز چوبی وجود داشت. خانه جدید ما یک اتاق غذاخوری رسمی داشت و به یک مجموعه اتاق غذاخوری نیاز داشت. مطمئنم مادربزرگم همون موقع یکی سفارش داد. من کسی را ندارم که بخواهم سال و زمان دقیق ورود ست ناهارخوری را تأیید کند. پدربزرگ و مادربزرگ من مرده اند حدس می زنم می توانم به برادرم زنگ بزنم. ما زیاد صحبت نمی کنیم و بیش از سه سال است که همدیگر را ندیده ایم.
*****
پدربزرگ و مادربزرگ من شام‌های مجللی را پشت میز ناهارخوری می‌خورند. او فقط به ما اجازه می دهد یکشنبه ها و زمانی که شرکت می آید آنجا غذا بخوریم.
برادرم به دوستانش اجازه می دهد تا Risk را بازی کنند، یک بازی تخته استراتژی که اتحاد جماهیر شوروی و متحدانش را در مقابل ایالات متحده قرار می دهد. ایالات متحده آمریکا و بقیه جهان. یا شاید بازی Axis and Allies نام داشت. او 15 یا 16 سال دارد. من سه سال کوچیکترم و یک آدم تنبل هستم. البته در آنجا دخترانی هم هستند، بنابراین من احساس می کنم حق دارم از او انتقاد کنم. پدربزرگ و مادربزرگم وقتی می فهمند عصبانی می شوند. هیچ کس پشت میز ناهارخوری نمی نشیند. مطمئناً، آنها یک شرکت هستند، اما نوع مناسبی نیستند.
*****
تمیز کردن لوستر غیرممکن است. به چهار سطح تقسیم می شود. هر تکه شیشه باید به طور جداگانه تمیز شود، با دقتی که مادربزرگم احساس می کند فقط مالک آن است، جدا شود. یک شیشه پاک کن، روزنامه و دست های محتاطانه لوستر را چندین بار در سال می شویند.
سوله با پنجره ها و قفسه های لعاب دار به همان اندازه پیچیده است. این شامل لیوان‌های شراب و ظروف گران‌قیمت کریستالی است، مجموعه‌ای کامل با مهر 1968 و برند Noritake. مجموعه سفید با گل های کوچک زرد و آبی را نیز به ارث خواهم برد. من از آن دو بار در سال در عید پاک و شکرگزاری استفاده می کنم. وقتی غذا می خوریم نفسم را حبس می کنم. هر وعده غذایی یک رویداد اضطراب‌آور است که در آن دعا می‌کنم کودک یا یکی از اعضای خانواده یک بشقاب یا فنجان چای را رها نکند و همه چیز را که از سال 1968 کنار هم نگه داشته شده است شکسته شود. به یاد ندارم که مادربزرگم هرگز از چینی استفاده کرده باشد. ممکن است این دلیل باشد.
لوستر خیلی کار داره من نمی دانم چه کسی آن را به ارث برده است.
*****
ست اتاق غذاخوری سبک من نیست. این یک چوب روشن، بلوط است، اگر حدس می زدم، می گویم، و صندلی ها کرم هستند. من چهار فرزند و سه حیوان خانگی دارم. خامه درست نمیکنیم هنگامی که مجموعه به خانه من می رسد، صندلی ها یک بار روکش شده اند. مادربزرگم قبل از اینکه روی صندلی‌ها بنشینند، بچه‌ها را مجبور می‌کرد تا هر زمان که برای ملاقات به آنجا می‌رفتیم، آنها را با حوله بپوشانند.
بچه های من روی صندلی ها می ریزند. من از استفاده از حوله برای پوشاندن آنها امتناع می‌کنم و تصور می‌کنم مادربزرگم مرا از جایی که به پایان رساندم سرزنش می‌کند. نمی‌توانم به یاد بیاورم چه زمانی دیگر نگران لکه‌ها نبودم، شاید بعد از اولین لکه، هر چند به یاد نمی‌آورم چه زمانی. می‌دانم که می‌خواهم کودکی فرزندانم از کودکی من آشفته‌تر و آزادتر باشد.
گاهی اوقات وقتی پشت میز می نشینم، تصور می کنم پدربزرگ و مادربزرگم در حال خوردن قهوه صبحانه و صبحانه هستند و با کره بادام زمینی برشته می شوند. روزنامه با بخش معاوضه می شود. او اخبار ورزشی و ملی را دوست دارد. گرم به دست آوردن زندگی و درگذشت. او مسئول شانه زدن موهای آنها در دوران بازنشستگی است. یک چشم شاهین، پدربزرگ نمی‌خواهد مرگ یک دوست را از دست بدهد، که به یک رویداد مهم مانند شام گذشته تبدیل شده است. از دست دادن مراسم تشییع جنازه یک اشتباه تقریباً جبران ناپذیر سالمندی خواهد بود.
تصور می‌کنم که مادربزرگم وقتی زنده بود می‌گوید: «پدربزرگ شما هر روز جلد کاغذی را می‌خواند. پدربزرگ بخشنامه ها را به او منتقل می کند. مادربزرگ دوست دارد هر زمان که می تواند معامله کند، خرید کند.
*****
وقتی پدربزرگ و مادربزرگم خانه دوران کودکی ام را می فروشند، بعد از اینکه من به دانشگاه رفتم و به یک آپارتمان نقل مکان کردم، آشپزخانه ای دارند که جایی برای میز ندارد. آنها میز آشپزخانه چوب تیره ما را کنار می گذارند و فقط مجموعه اتاق غذاخوری را می آورند. این آپارتمان دارای اتاق نشیمن و غذاخوری ترکیبی است. میز و غرفه همیشه اولین چیزهایی هستند که هنگام استقبال از ما در سفر به خانه می بینیم.
میز ناهارخوری جایی است که ما غذای رستوران مورد علاقه‌ام را با بچه‌هایم به اشتراک می‌گذاریم، یک رستوران چینی که در کنار یک فروشگاه بزرگ قرار دارد و من مدت‌ها قبل از اینکه بتوانم آنها را به طور قانونی سیگار بکشم، بسته‌های سیگار خریدم. با به اشتراک گذاشتن شام مورد علاقه خود، عادت ها و تاریخ را به نسل بعدی منتقل می کنیم.
همچنین جایی است که مادربزرگ با ماسک طوفان جنگ ستارگان که پسرم برای کریسمس گرفت، تزئین شده است. یک پارچه سفید سر طاس او را پوشانده است. او پس از شیمی درمانی موهای تیره و پرپشت خود را از دست داد. او می‌گوید: «سرطان ab***h است»، صدایش با تغییر صدای ماسک تغییر کرده است.
یادداشتی که درباره آرزوهای پدربزرگم پس از مرگش نوشته بود نیز روی میز نوشته شده بود. آنها آن را با هم ساختند، و سپس او آن را برای او نوشت، و از سال‌هایی که منشی بود یاد کرد و برای کلماتی که می‌توانست در دقیقه تایپ کند، سرعت‌های رکوردی ثبت کرده بود. تاریخ آن در 4 می 2013، درست دو ماه قبل از مرگ گرامپس است.
“جیمی و نیکول عزیز” خواندن
من این را برای پدربزرگ می نویسم، اما این خواسته های اوست.
او می‌خواهد یک کاسه باز سنتی داشته باشد.
ما آنها را با مردانی در لباس‌های لباس پوشیدیم تا میراث ایرلندی‌شان را منعکس کنند.
او ادامه داد:
“خانه تشییع جنازه نیز در Ward’s در برادوی در اورت همراه با مراسم عشای ربانی در کلیسای Immaculate Conception خواهد بود. پدربزرگ و مادربزرگ نیز سوزانده شده و در پای قبر مادربزرگ روسو قرار خواهند گرفت.
در تجربیات قبلی خود، پدربزرگ گفت که او از دنیا رفت (با اجتناب از مرگ پس از چندین حمله قلبی و یک عمل جراحی) زیرا هیچ “لغزشی” در “مارینا بزرگ” در آسمان وجود نداشت. خوب، یک “لغزش” موجود است، و او در آرامش است و از دیدن مادر و پدر و عمه فرانسیس (خواهر کوچکش) و خانواده ما خوشحال خواهد شد.
وقتی درباره شما و خانواده‌ات نوشتم، «ما» را نوشتم، زیرا برای هر دوی شما صدق می‌کند. و ناگفته نماند که روزی همدیگر و پروردگارمان را در بهشت خواهیم دید. اما امیدوارم نه برای مدت طولانی.
پدربزرگ در یک مکان عالی و شاد است، پس اجازه دهید مهمانی شروع شود!!
عشق،
پدربزرگ و مادربزرگ”
نمی توانم تصور کنم نوشتن این نامه چگونه بود، اما می توانم آنها را زیر درخشش لوستر چهار طبقه ای تصور کنم که کمی تاریک بود زیرا مادربزرگ آنقدر مریض بود که نمی توانست آن را تمیز کند.
چند ماه بعد گرام به میز بازخواهد گشت. شوهر چندین دهه او ناپدید شده است. او بدون او در بیمارستان درگذشت. وصیت نامه ای پیش او می نشیند. او آنچه را که او و پدربزرگم تمام زندگی خود را صرف به دست آوردن آن کردند و آنچه را که برای من و برادرم خواهند گذاشت تقسیم خواهد کرد. با صدایی که سرطانی که آن را مصرف می کند، می پرسد: “آیا من اینجا را امضا می کنم؟” قبل از اینکه آهی بکشید و بگویید: “همه اینها خیلی گیج کننده است.” برادرم خط امضا را به او نشان می دهد و او نام خود را با جوهر سیاه می خراشد.
چند هفته دیگر او در اتاق پشتی که با پدربزرگم مشترک بود می میرد. در حالی که دیوانه وار از مین، جایی که با شوهر و فرزندانم زندگی می کنم، به آپارتمان او در ماساچوست می رانم، آخرین لحظات او را از دست خواهم داد.
*****
میز ناهارخوری، کلبه، صندلی و چرخ دستی چای در اتاق غذاخوری ما باقی مانده است، زیارتگاه افرادی که به بزرگ شدن من کمک کردند. با این حال، به نوعی، مجموعه اتاق ناهارخوری مال من، خانواده ام شد. این یک تلفیق کامل از خاطرات گذشته من و خاطراتی است که هنوز در حال خلق آنها هستم. من می‌خواهم روکش صندلی‌ها را دوباره روکش کنم، چون می‌دانم که گرم از وضعیت آنها شوکه می‌شود، اما هر چقدر که با پیچ گوشتی به زیر آن می‌رسم و سعی می‌کنم پیچ‌ها را سفت کنم، میز تکان می‌خورد.
مجموعه چند دهه قدمت دارد.
شاید وقت آن رسیده است که یک ست جدید بخرم، چیزی بیشتر به سبک من، چیزی که فقط مال من است. در حالی که از اتاق ناهار خوری در مسیر آشپزخانه می گذرم به این موضوع فکر می کنم، زیرا نور آلونک گنجینه هایی را که مادربزرگم در داخل جمع کرده بود، از جمله لیوان های شراب و چینی، روشن می کند و متوجه می شوم که آماده نیستم. به هر حال هنوز نه. شاید هیچوقت.